Aksionet e njëanshme të ShBA kundër Turqisë do të minojë interesat amerikane dhe do ta detyrojë Turqinë të kërkojë miq dhe aleatë të tjerë.

ANKARA, Turqi – për 6 dekadat e kaluara, Turqia dhe SHBA kanë qenë partner strategjik dhe aleat në NATO. Të dy vendet tona kanë qëndruar krah për krah gjatë Luftës së Ftohtë dhe pasojave të saj.

Gjatë viteve, Turqia nxitoi të ndihmonte Amerikën sa herë që ishte e nevojshme. Ushtarakët tanë ushtarakë dhe shërbëtoret derdhin gjakun së bashku në Kore. Në vitin 1962, administrata e Kennedy ishte në gjendje të merrte sovjetikët për të hequr raketat nga Kuba duke hequr raketat e Jupiterit nga Italia dhe Turqia. Pas sulmeve terroriste të 11 shtatorit, kur Uashingtoni llogaritej për miqtë dhe aleatët e saj për të goditur të keqen, dërguam trupat tona në Afganistan për të ndihmuar në përmbushjen e misionit të NATO-s atje.

Megjithatë, Shtetet e Bashkuara kanë përsëritur dhe vazhdimisht kanë dështuar të kuptojnë dhe respektojnë shqetësimet e popullit turk. Dhe në vitet e fundit, partneriteti ynë është testuar nga mosmarrëveshje. Për fat të keq, përpjekjet tona për të ndryshuar këtë prirje të rrezikshme u treguan të kota. Nëse Shtetet e Bashkuara nuk fillojnë respektimin e sovranitetit të Turqisë dhe provojnë se i kupton rreziqet me të cilat ballafaqohet kombi ynë, partneriteti ynë mund të jetë në rrezik

Më 15 korrik 2016, Turqia u sulmua nga anëtarët e një grupi të fshehtë të udhëhequr nga Fethullah Gulen, i cili drejton organizatën e tij, të përshkruar zyrtarisht nga qeveria ime si organizatë terroriste Fethullah, nga një kompleks në Pensilvani rurale. Gulenistët u përpoqën të bëjnë një grusht shteti të përgjakshëm kundër qeverisë sime. Atë natë, miliona qytetarë të zakonshëm nxituan në rrugë jashtë një ndjenjë patriotizmi, të ngjashme me atë që populli amerikan pa dyshim kishte përjetuar pas Pearl Harbor dhe sulmet e 11 shtatorit.

Dy qind e pesëdhjetë njerëz të pafajshëm, përfshirë Erol Olcok, menaxherin e fushatës time dhe mikun tim, dhe djali i tij, Abdullah Tayyip Olcok, paguan çmimin përfundimtar për lirinë e kombit tonë. Sikur skuadra e vdekjes, e cila erdhi pas meje dhe familjes sime, të ishte e suksesshme, unë do t’i bashkohesha.

Populli turk priste që Shtetet e Bashkuara të dënojnë pa mëdyshje sulmin dhe të shprehin solidaritet me udhëheqjen e zgjedhur të Turqisë. Nuk e bëri. Reagimi i Shteteve të Bashkuara ishte shumë i kënaqshëm. Në vend që të mbanin anën e demokracisë turke, zyrtarët e Shteteve të Bashkuara me kujdes kërkonin “stabilitet dhe paqe dhe vazhdimësi brenda Turqisë”. Për t’i bërë gjërat edhe më keq, nuk ka pasur përparim në lidhje me kërkesën e Turqisë për ekstradimin e Fethullah Gulenit nën një traktat dypalësh.

Në javët e fundit, Shtetet e Bashkuara kanë ndërmarrë një sërë hapash për të përshkallëzuar tensionet me Turqinë, duke cituar arrestimin e policisë turke të një qytetari amerikan, Andrew Brunson, me akuzën e ndihmës për një organizatë terroriste. Në vend që të respektojmë procesin gjyqësor, siç e nxita Presidenti Trump të bënte në takimet dhe bisedat tona të shumta, Shtetet e Bashkuara dhanë kërcënime të ashpra kundër një vendi mik dhe vazhduan të vendosnin sanksione ndaj disa anëtarëve të kabinetit tim. Ky vendim ishte i papranueshëm, iracional dhe përfundimisht i dëmshëm për miqësinë tonë të gjatë.

Për të përcjellë se Turqia nuk i përgjigjet kërcënimeve, ne u hakmorëm duke sanksionuar zyrtarë të shumtë amerikanë. Duke ecur përpara, ne do të respektojmë të njëjtin parim: Përpjekja për të detyruar qeverinë time për të ndërhyrë në procesin gjyqësor nuk është në përputhje me Kushtetutën tonë ose vlerat tona të përbashkëta demokratike.

Turqia ka vendosur herë pas here se do të kujdeset për biznesin e saj nëse Shtetet e Bashkuara refuzojnë të dëgjojnë. Në vitet 1970, qeveria turke hyri për të parandaluar masakrat e turqve etnikë nga grekët qipriotë përkundër kundërshtimeve të Uashingtonit. Kohët e fundit, dështimi i Uashingtonit për të kuptuar seriozitetin e shqetësimeve tona lidhur me kërcënimet e sigurisë kombëtare që burojnë nga Siria Veriore rezultoi me dy inkursione ushtarake që prenë të ashtuquajturën aksesin e Shtetit Islamik në kufijtë e NATO-s dhe hoqi Y.P.G. militantë nga qyteti i Afrin. Ashtu si në ato raste, ne do të ndërmarrim hapat e nevojshëm për të mbrojtur interesat tona kombëtare.

Në një kohë kur e keqja vazhdon të rri në mbarë botën, veprimet e njëanshme kundër Turqisë nga Shtetet e Bashkuara, aleati ynë i dekadave, do të shërbejnë vetëm për të minuar interesat dhe sigurinë amerikane. Para se të jetë tepër vonë, Uashingtoni duhet të heqë dorë nga nocioni i gabuar se marrëdhënia jonë mund të jetë asimetrike dhe të arrihet me faktin se Turqia ka alternativa. Dështimi për të ndryshuar këtë prirje të njëanshme dhe mosrespektimit do të kërkojë që ne të fillojmë të kërkojmë miq dhe aleatë të rinj.